بسم الله
(مطالعه موردی امامزاده درب امام اصفهان و امامزاده نرمی دولت آباد)
پژوهش با این فرضیه دنبال می شود که تفاوت های ساختاری جمعیتی در مناطق شهری و روستایی، کارکردهای اجتماعی زیارتگاه و نوع مناسک مذهبی آن را متفاوت می سازد.
امامزادگان در طول تاریخ ایران اسلامی همواره نقش و جایگاه اجتماعی قابل توجهی داشته اند. این دسته از مکان های زیارتی، از حالت مکان مذهبی صرف خارج شده و کارکردهای منحصر به فردی در قالب فرهنگ بومی هر منطقه پیدا کرده اند، به گونه ای که شبکه ای از رفتارها و آداب دینی در تعاملات زائران با یکدیگر و با مکان ایجاد شده به وجود آمده است. آنچه مهم و البته مغفول مانده به نظر می رسد، بررسی کارکرد اجتماعی این اماکن مقدس و مناسک مذهبی مرسوم در آنان است. در این پژوهش، تلاش می شود با استفاده از روش میدانی و کتابخانه ای به مطالعه موردی دو امامزاده درب امام در محله دردشت اصفهان و امامزاده نرمی واقع در روستای زمان آباد دولت آباد از توابع منطقه برخوار پرداخته شود. این پژوهش بر آن است که در ابتدا، به تشریح نقش و کارکردهای اماکن مقدس در بستر اجتماعی آنها بپردازد و مناسک و آداب مذهبی بر آمده از این اماکن را به عنوان جلوه گاه مفاهیم و باورداشت های دینی توصیف و تبیین کند. در انتها نیز با کاوش در عناصر موثر بر شکل گیری آداب خاص یک زیارتگاه، این کارکرد به گونه ای عینی مورد واکاوی می شود.
پژوهش با این فرضیه دنبال می شود که تفاوت های ساختاری جمعیتی در مناطق شهری و روستایی، کارکردهای اجتماعی زیارتگاه و نوع مناسک مذهبی آن را متفاوت می سازد.
۲ نظر
۱۸ مرداد ۹۳ ، ۱۶:۳۵