بسم الله
دنیای ما پر از گناهانی است که یکی از آنها کافیست برای آنکه سنگ بباری بر سرمان. بادهای سرخت را فرمان بدهی تا شهرمان را نابود کنند و سیل، جهان مان را ویران کند. اما انگار خبرهایی است. انگار چیزی هست که هنوز باران را بر سرمان ملایم و نرم نرم می‌خواهی. دانه‌های سفید برف را می‌فرستی تا باغ‌ها، تا مزرعه‌ها، سبز بمانند و پربار. انگار پای کسی در میان است که هنوز دعاهای مادرانه مستجاب است و هنوز کودکی نشسته پشت پنجره فولاد، شفا می‌گیرد.
پای کسی در میان است...
۰ نظر
۱۱ اسفند ۹۲ ، ۰۹:۴۵