برتر از محبوبیت

بسم الله

اى عزیز! نام نیک را از خداوند بخواه. قلوب مردم را از صاحب قلب خواهش کن که با تو باشد. تو کار را براى خدا بکن؛ خداوند علاوه بر کرامتهاى اخروى و نعمتهاى آن عالم، در همین عالم هم به تو کرامتها مى‏کند. تو را محبوب مى‏نماید،

موقعیت تو را در قلوب زیاد مى‏کند و تو را در دو دنیا سر بلند مى‏فرماید. ولى اگر می‌توانی با مجاهده و زحمت، قلب خود را از این حبّ هم به کلی خالص نما؛ باطن را صفا ده تا عمل از این جهت خالص شود و قلب متوجه حق گردد؛ روح بى‏آلایش شود و کدورت نفس، برطرف گردد.
حبّ و بغض مردم ضعیف، شهرت و اسم نزد بندگان ناچیز، چه فایده‏اى دارد؟ فرضاً فایده داشته باشد، یک فایده ناچیزِ جزئىِ چند روزه است. ممکن است این حبّ، عاقبت کار انسان را به ریا برساند و خداى نخواسته، آدم را مشرک و منافق و کافر کند. اگر در این عالم، رسوا نشود، در آن عالم، در محضر عدل ربوبى و پیش بندگان صالح خدا و انبیاء عظام او و ملائکة مقرّبین رسوا شود، سرافکنده گردد و بیچاره شود. رسوایى آن روز را نمى‏دانى چه رسوایى است. سرشکسته در آن محضر را خدا مى‏داند چه ظلمتها به دنبال دارد. آن روز است که به فرمودة حق تعالى، کافر مى‏گوید: «اى کاش خاک بودم»1 اما دیگر فایده ندارد.
... اى عزیز! بیدار شو، غفلت و مستى را از خود دور کن و در میزان عقل، بسنج، اعمال خود را قبل از آنکه در آن عالم، میزان کنند؛ حساب خود را بکش قبل از آنکه‏ از تو حساب کشند؛ آینة دل را از شرک، نفاق و دورویى پاک کن و مگذار زنگار شرک و کفر، او را طورى بگیرد که به آتش‏هاى آن عالم، پاک نگردد. نگذار نور فطرت مبدل به ظلمت کفر شود. نگذار «فِطْرَة الله الَّتى فَطَرَ النّاسَ عَلَیْها»2 ضایع گردد.
این قدر خیانت مکن بر این امانت الهى! پاک کن آینه قلب را تا نور جمال حق در او جلوه کند؛ تو را از عالم و هر چه در اوست، بى‏نیاز کند و آتش محبت الهى در قلب افروخته شده، تمام محبتها را بسوزاند که همة عالم را به یک لحظة آن ندهى و چنان لذتى ببرى از یاد خدا و ذکر آن، که تمام لذّات حیوانى را بازیچه بدانى.3

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1. اشاره است به آیه «یَوْمَ یَنْظُرُ المَرءُ ما قَدَّمَتْ یَداهُ وَ یَقُولُ الکافِرُ یا لَیْتَنى کُنْتُ تُراباً؛ روزى که شخص به آنچه پیش فرستاده است مى‏نگرد و کافر مى‏گوید: اى کاش خاک مى‏بودم». سوره نبأ/ 41.
2. عن أبی عبد اللّه علیه السلام  قال: «قال النّبی صلی الله علیه و آله و سلم  إنّ الملک لیصعد بعمل العبد مبتهجا به، فإذا صعد بحسناته یقول اللّه عزّ و جل اجعلوها فی سجّین إنّه لیس ایّاى أراد بها». اصول کافى، ج 2، ص 294.
3. شرح چهل حدیث، امام خمینی(ره) ، ص 41-42.