یادگاربرادر

بسم الله

السلام علی الحسین وعلی اصحاب الحسین

درحالی که سپاه کوفه حسین علیه السلام را محاصره کرده بود، از هرسو نگاه ها به طرف سردار تنها، در کربلا دوخته شده بود، سرداری که بدن های بی جان اصحاب، فرزندان و عزیزانش را یکی پس از دیگری از معرکه بیرون آورده بود.

صدای شادی دشمنان سکوت دشت را شکسته بود و در هیاهوی دشمن شنیده میشد که دیگر یاوری برای حسین باقی نمانده است و دیدن تنهایی و بی کسی پسر فاطمه این قدر برای آنان مسرت بخش بود که گاهی حمله و درگیری با وی را به تأخیر می انداختند تا بیشتر از این صحنه یعنی غریبی و تنهایی او لذت ببرند.

امام بود و سی هزار نفر، امام بود و فریادهای دور از ادب و مردانگی، امام بود و چشمان دور از شرافت و خیمه های خاندان عترت.

سیدالشهدا در قلب سپاه دشمن قرار داشت که ناگهان مشاهده صحنه ای دور از انتظار، نظم لشگر را بهم زد. آری زمان جان فشانی عبدالله بن حسن بود. هنوز به حد بلوغ نرسیده ، زینب خواست او را از رفتن بازدارد ولی فریاد میزد، اشک می ریخت و پاهایش را بر زمین می کوبید و می گفت: به خدا قسم عمویم را رها نمی کنم. هرچند لبانی تشنه و حالی منقلب داشت اما مثل ماه می درخشید و اندام زیبای این کودک هاشمی نظر هر بیننده را به خود جلب می کرد.

لشگرکفر از دیدن این صحنه خشمگین شد چون تنهایی امام به آنان آرامش می داد.نتوانستند تحمل کنند حرمله بن کاهل با شمشیر به امام حمله کرد. عبدالله به طرف او دوید و گفت می خواهی عمویم را بکشی؟ شمشیر خود را به طرف کودک فرو آورد. عبدالله دست خود را سپر قرار داد و شمشیر دست کوچکش را قطع نمود و آن را به پوست آویزان کرد.

امام یادگاربرادر را در آغوش کشید و فرمود ای پسر برادر در این سختی شکیبا باش تا خدا تو را به پدران نیکوکارت ملحق سازد. حرمله تیری به قلب او زد درحالی که در دامان امام قرار داشت و به شهادت رسید.

اما ای عزاداران عبدالله بن حسن گمان نکنید که این صحنه به پایان رسید .  نه بساط حسین برچیده شد و نه دشمنان حسین دست از کار کشیدند.

بیایید از این دنیای فانی اندکی دست برداریم و برای امام زمانمان عبدالله بن حسن شویم. چراکه امام ما، دین ما و مذهب در محاصره دشمنان قسم خورده است. دشمنانی که از روز غدیر دست بکار شدند، دشمنانی که قرآن بارها پیکارکردن با اورا به ما تذکر داده است ،دشمنانی از نسل همان هایی که حسین را درکربلا محاصره کرده بودند.

آری صحنه آماده است، امام در محاصره دشمنان خودی و بیگانه است آن هایی که دین را مایه عقب ماندگی می دانند، آن هایی که قرآن را کتابی ساختگی می خوانند و از همه دردناک تر، آن هایی که دائم در رکوع و سجودند، بهترین قاریان قرآنند، در جوارکعبه و مسجد پیامبرند اما فرمایشات خدا و پیامبر را فراموش کرده اند و از ولایت جدا افتاده اند.

خلاصه زمینه فراهم است. هرکدام از ما وظیفه داریم عبدالله شویم و از حریم دین و امام و هستی خویش دفاع کنیم و دشمنان را مأیوس گردانیم.

در کربلا دفاع با شمشیر بود زیرا دشمن با شمشیر به میدان آمده بود. اما امروزه دشمن با ترفندهای مختلف، با تهاجم فرهنگی و هزاران روش دیگر وارد صحنه شده است ، دین ومقدسات رامورد هجمه قرار داده، و از هرسو ما را محاصره کرده اند ولی ما نباید ناامید شویم و نباید دست روی دست بگذاریم. باید در وهله اول با حضور خود در مساجد و حسینیه ها، در نمازهای جمعه و جماعت و تدبر در قرآن ابتدا خود را محیا کنیم و در مقابل دخالت های دشمن در کلیه امور ساکت ننشینیم و با دخالت در امور سیاسی نقشه آنانی که می خواهند ما به عبادتمان مشغول باشیم و سیاست را رها کنیم نقش برآب نماییم و تهاجمات فرهنگی را با راهنمایی های بزرگانمان نابود کنیم و از امر به معروف و نهی از منکر غافل نشویم و اطاعت از حاکم اسلامی را سرلوحه امور قرار دهیم که همه این ها مشروط به این است که از ولایت فاصله نگیریم و زمینه را برای ظهور امام زمان آماده گردانیم و همانگونه که فرج مولایمان امام زمان را از خدا می خواهیم، برای خدمت به امام کمر همت را ببندیم.اللهم صل علی محمدوآل محمدوعجل فرجهم

(عباس شبانیان)